Zabliźnij publicznie te krwawe, prywatne rany.

 Możemy być tylko tym, kim jesteśmy, nikim mniej, nikim więcej.

 Rzeczywistość zawsze dezorganizuje człowieka. Przeszłość albo przyszłość- w której nie żył lub żyć nie będzie- oto odpowiedni czas, kiedy mógłby być szczęśliwy.

 Jeśli nie wierzysz w możliwość zaistnienia tego, czego pragniesz, tylko rozpraszasz energię.

 Kto odchodzi jest winien. Zbrodnia i kara, wina i zadośćuczynienie. A zadośćuczynieniem ma być jego samotność. Albo karą. I odrzucenie.

 Musimy iść zanim będziemy mogli biec.

 Moje przeznaczenie , mój wybór.

 Bo smutek rodzi się zawsze
z czasu, który upływa,
a nie zostawia owocu.

 Padał z nóg, a to, że żył, wynikało wyłącznie z przyzwyczajenia.

 życie jest okropne.
zwłaszcza dla kogoś, komu się nic nie należy.

 Umierałem. Jak wszyscy inni żyjący na tym świecie.