Szara strefa pomiędzy tak a nie. Milczenie.

 To fakt. A fakty to najbardziej uparta rzecz pod słońcem.

 Sami tworzymy to, kim jesteśmy.

 - Może zadzwonię do ciebie, kiedy ją skończę czytać?

– Ale przecież nie znasz mojego numeru – zauważył.

– Mam dziwne przeczucie, że zapisałeś mi go na karcie tytułowej.

Uśmiechnął się tym niemądrym uśmiechem.

– I ty twierdzisz, że się dobrze nie znamy.

 Na zawsze ponosisz odpowiedzialność za to, co oswoiłeś.

 Ale taki już jest człowiek: ceni naprawdę tylko to, czego nie ma.

 Czemu nie dajesz o sobie znać? Przestałeś mnie kochać? Nie, jakoś nie mogę w to uwierzyć. A więc umarłeś...

 Uśmiechnął się drwiąco. Modelowy uśmiech drania.

 Ta cisza nie była milczeniem, a tym bardziej nie była spokojem.

 Niesamowite uczucie. Świadomość, że za chwilę na zawsze odmienisz czyjeś życie

 Trafiłam do nieba - w samym środku piekła.