Całe życie człowiek się na własnej głupocie mądrości uczy!

 Bo widzisz (...), każdy jest kimś więcej i kimś mniej, niżby się wydawało.

 Dorośli muszą się dobrze bawić, żeby dzieciom chciało się dorastać.

 Jesteś jak ptak, który ulatuje prosto w chmurę, już nigdy nie wrócisz tu naprawdę.

 -Wie pan, któregoś dnia budzi się pan rano i uświadamia sobie nagle, że wszystkie pociągi już odjechały.
-Zawsze jest jakiś pociąg, do którego jeszcze można wsiąść. Zawsze.

 Nieważne co, byle wzruszało, oczarowywało, przenikało do głębi, budziło dreszcze!

 Lepiej być nieszczęśliwą samotnie, niż nieszczęśliwą z kimś innym.

 Nie zrób czegoś, czego będziesz potem żałować.

 Nawet zepsute zegary pokazują dwa razy dziennie właściwą godzinę.

 Przez resztę życia ludzie owi wegetują
i trwonią swoje zdolności na to, co nazywa się lekturą łatwą. (...) Są osoby, które podobnie jak kormorany i strusie mogą strawić wszelkie bzdury tego rodzaju, nawet po najbardziej sytym mięsnym obiedzie z jarzynami,
albowiem nie znoszą, gdy coś się marnuje.

 Nie przestaje mnie zdumiewać, że ludzie są nowi każdego dnia. Że nigdy nie są tacy sami. Trzeba ich ciągle wymyślać. Zresztą oni też muszą ciągle wymyślać samych siebie.