Ludzie, którzy są pewni swojej siły, nie muszą się przechwalać.

 Całe to miejsce to takie piękne rumiane jabłko, tyle że zgniłe w środku.

 Gdy bieda włazi drzwiami, miłość wlatuje oknem.

 Zazdrość to podatek, jaki się płaci od sukcesu.

 Tylko miłość może mnie uratować
a miłość mnie zniszczyła.

 Prostota to szczyt wyrafinowania.

 Ludzie zazwyczaj dostają mniej dobrego,
niż na to zasługują, i więcej złego, niż potrafią znieść.

 (...) otoczka zwyczajnego życia może skrywać największy koszmar.

 Śmierć, pragnienie śmierci pojawia się zawsze znikąd.

 Wysysania soków z życia nie należy mylić z udławieniem się kością.

 Nigdy nic nie jest w pełni skończone. Wszystko ewoluuje: każda rzecz ma setki kątów i załomków, których nie dostrzegamy. Tracimy ostrość widzenia, aż tu nagle stajemy się zakłopotani wobec takiego dysonansu jak dziś rano, czasem nawet wkurzamy się albo zachwycamy. Właśnie taki chcę być: zachwycać się tym, czego nie znam.