Nadzieja bierze mnie w ramiona i trzyma w swoich objęciach, ociera mi łzy i mówi, że dziś, jutro, za dwa dni wszystko będzie dobrze, a ja jestem na tyle szalona, że ośmielam się w to wierzyć.
Ludzie często mówią, że ten świat jest chory. Nawet nie wiedzą jak bardzo.
Jeśli człowiek w młodości jest zbyt rozsądny i nie popełnia błędów, to jest nudny.
Dla pewnego rodzaju ludzi miłość zaczyna się od czegoś zupełnie drobnego, od głupstwa. Albo nie zaczyna się wcale.
Droga do szczęścia jest ciemna i ciernista, ale rozświetla ją nadzieja.
Ten, kto naprawdę umie żyć, zaczyna dzień od uśmiechu.
Czasami nie wiadomo, czego się szuka, dopóki człowiek tego nie znajdzie.
Bo w miłości najpiękniejsze jest oczekiwanie.
To nadzwyczajne, że wszystko zawsze okazuje się inne, niż się sobie wcześniej wyobrażało.
Żadna twarz nie napawa bardziej lękiem niż taka, która nie potrafi wyrazić współczucia.
„Koniec miłości nie daje o sobie zapomnieć. Nawiedza snami. Nawiedza ciszą. Nawiedzani przez upiory, stajemy się jak one. Życie dopływa. Słabnie tętno. Nic cię nie rusza. Niektórzy to aprobują i twierdzą, że to leczy. To wcale nie leczy. Martwe ciało nie czuje bólu.”
