(...) a radość to trofeum szczęścia, łup wyrwany życiu.

 Czasem pozwalamy Drugiej Połowie przejść obok, nie akceptując jej lub nie dostrzegając. Wtedy musimy czekać następne wcielenie, żeby się z nią ponownie odnaleźć. I przez własny egoizm skazujemy na najgorszą torturę, jaką wymyślił rodzaj ludzki: na samotność.

 Dziś jest tak, jakby każdy stał się wielbicielem samego siebie.
I każdy promuje się na portalach społecznościowych.
Każdy jest swoim własnym paparazzo.

 Gdy pisze się o minionych przykrościach, humor przychodzi łatwo.
Kpina maskuje ból.

 To wielka szkoda, że musimy żyć, ale prawdziwą tragedią jest to, że mamy tylko jedno życie.

 Twoja muzyka nie wiedzie ku muzyce, lecz ku temu, co ludzkie.

 Czasem dorośli są jak dzieci. A dzieci za szybko dorastają.

 Czuję, że coś nas łączy. Czuję, że coś nas wspólnie wkurwia.

 Nie chciała, aby widział, że płacze. Była przecież tak dumna.

 Musi być ktoś, kogo nie znam, ale kto zawładnął Mną, moim życiem, śmiercią, tą kartką.

 Ale kiedy rzeczywistość uderza, robi to naprawdę mocno.