Wziął poważnie słowa bez znaczenia i stał się bardzo nieszczęśliwy.

 (...) nigdy rzeczywistość nie dorówna marzeniom.

 Zło nigdy nie znajdzie spokoju. Może zatriumfować, ale spokoju nigdy nie znajdzie.

 Nic nie jest tragiczne w samotności: wszystko, co robimy, gdy jesteśmy sami, w głębi ducha nas bawi.

 Nic nie wiem o tej krzyczącej beznadziei, wobec której jestem bezsilna.

 Nawet najtwardsze słowa nie łamią kości.

 Kłamstwa tkały się same, wplatając w swą sieć jak najwięcej nitek prawdy.

 Dobrzy ludzie umierają w zły, bolesny sposób i pozostawiają tych, co ich kochali, całkiem samych.

 Obejmuję ją. Jest mi niezręcznie i od razu czuję, że jestem gdzieś, gdzie nie pasuję.

 Porażka to choroba, na którą lekarstwem jest zwycięstwo.

 Odwaga to kontynuowanie, po uświadomieniu sobie...