Strach nie ma godności.

 Bo widzisz (...), każdy jest kimś więcej i kimś mniej, niżby się wydawało.

 Ludzie nie chcieli dokonywać wyborów, czuć ciężaru odpowiedzialności, pragnęli zrzucić na kogoś to brzemię życia. Pytali dosłownie o wszystko. (...) Dawałam im to, czego pragnęli. Nadzieję. Na miłość, dziecko, zdrowie, szczęśliwą rodzinę, na pieniądze, szacunek w pracy, godną starość, wnuki, dom, ogród, basen, szczęście. Nie wierzyli w Boga. Nie wierzyli w siebie. Nie wierzyli ludziom, z którymi mieszkali pod jednym dachem. Wierzyli tarotowi.

 Kiedy się jest bogiem, kłopot polega na tym, że nie ma się do kogo modlić.

 To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.

 Jest w niej coś bezkompromisowego, jakaś porywczość, która kojarzy mi się z młodością.

 Dziś jestem przekonana, że nikt nikogo nie traci, bo nikt nikogo nie może mieć na własność

 - Nie jesteś zwyczajna, Gwendolyn - wyszeptał, gładząc mnie po włosach. - Jesteś całkiem, zupełnie niezwykła.

 Jeśli wpuścisz do serca złość, ona zniszczy twoją zdolność do kochania.

 Być może nie istnieje żaden inny rodzaj intymności, mogący konkurować z dwoma spojrzeniami, które spotykają się z mocą i zdecydowaniem, i które całkiem po prostu nie godzą się na oderwanie od siebie.

 Nowa książka to nowe wyzwanie.