Utrata nadziei to piekło i właśnie się o nie otarłam.

 Jedyną nadzieją jest... nadzieja.

 To dziwne, że mózg potrafi widzieć rzeczy, których serce nie potrafi zaakceptować.

 Najlepiej martwić się drobnymi sprawami. Sprawami, którym martwienie się może pomóc.

 Największym wrogiem biblioteki jest pilny student.

 Jak trudno przewidzieć konsekwencje własnych uczynków.

 Władza deprawuje. A władza absolutna deprawuje totalnie.

 Kaleczą się i dręczą milczeniem i słowami, jakby mieli przed sobą jeszcze jedno życie.

 Piekło ma swoją cenę.

 I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.

 Czasem trzeba poświęcić coś mniejszego w imię wielkiego celu.