Każdej odpowiedzi szuka się najpierw w sobie.

 Biegnę, kiedy wstaje świt. Biegnę brzegiem morza, boso.
Biegnę w pulsie mojej krwi. Biegnę z wiatrem mego losu.
Biegnę lekko i bez planu. Biegnę długo, biegnę chciwie.
Biegnę w rytmie oceanu. Biegnę wdzięczny i szczęśliwy.
Szczęśliwy, bo słyszę głos. Głos wiatru, piasku i fal.
On uspokaja mnie, że właśnie tak miało być.
I mam nie pytać już. Bo tylko tak mogło być.
Tylko tak.

 Niezbyt wiele wiemy o wieczności.
Ale potrafimy sobie wyobrazić jej cień.

 Takie jest moje zdanie i ja się z nim zgadzam.

 To niewiarygodne, jak można czuć się szczęśliwą przez tyle lat, mimo tylu kłótni, tylu upierdliwości i tak naprawdę, kurwa, nie wiedzieć, czy to miłość czy nie.

 Są blizny, które chcesz ukryć.
Lecz najgorsze są te, których nie widać...

 Dobre czasy to nie te, w których

się żyło, ale które się wspomina.

 Nie pozwólcie, by wasze serca zostały złamane. To za bardzo boli.

 Wielki człowiek jest jak orzeł; im wyżej się wznosi, tym mniej jest widziany, ukarany za swą wielkość samotnością duszy.

 Nikt nie odgadnie, co u kogo w sercu na dnie.

 Znowu wszystko było kompletnie rzeczywiste, czyli kompletnie beznadziejne.