Każdy gra jakąś rolę, a moja rola jest smutna.

 Bunt napotyka nieustanne zło, z którego musimy czerpać siły nowego zrywu. Człowiek może opanować w sobie wszystko, co może być opanowane, naprawić w świecie wszystko, co może być naprawione. Po czym dzieci będą nadal umierały niesprawiedliwie, nawet w doskonałym społeczeństwie. Przy największym wysiłku człowiek może zmierzać jedynie do arytmetycznego zmniejszenia cierpień świata. Ale niesprawiedliwość i cierpienie będą wciąż istniały, choćby najbardziej ograniczone, i nie przestaną być zgorszeniem. Dlaczego? Dymitra Karamazowa będzie rozlegało się nadal; sztuka i bunt umrą z ostatnim człowiekiem.

 ,,Miłość jest nieograniczona, kochaj jak najwięcej''

 Nie krew z mojej krwi, nie kość z mojej kości, lecz to nie umniejsza matczynej miłości. Więc zawsze już o tym pamiętaj, mój kotku, że cię nie nosiłam pod sercem, lecz w środku.

 Aby poznać siebie, trzeba się wystawiać na próbę. Tylko tak może się przekonać każdy, na co go stać.

 Czasami szczęście polega na tym, że mamy kogoś, za kim możemy tak mocno tęsknić.

 Moje idee to gwiazdy, których nie potrafię ułożyć w konstelacje.

 Ciężkie życie rodzi twardych ludzi, a twardzi ludzie władają światem.

 Trzeba coś kochać, żeby to znienawidzić.

 Bo być matką to nie tylko urodzić dziecko. To także uczestniczyć w jego życiu.

 Trzeba czegoś więcej niż ludzki krzyk, żeby obudzić umarłych.