Zawszę Cię złapię, kiedy będziesz upadać.

 Czego się nauczymy, tego nam nikt nie wydrze.

 Nic mnie to nie obchodzi. Mam dość udawania, że mogę żyć bez ciebie. Nie rozumiesz? Nie widzisz, że mnie to zabija?

 Ale na dobro publiczne składa się szczęście każdego z nas.

 (...) niepodążenie za nią jest najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłem.

 Ciesz się życiem, dopóki trwa.

 Czas poświęcony na rekonesans rzadko jest czasem straconym.

 Poznanie i uznanie prawdy o sobie jest wielką próbą charakteru.

 Lepiej zostać samemu niż w złej kompanii.

 Marzeń nie można zabić.

 - Wytrzymasz - powiedział. - Nawet wyobrażenia nie masz, ile można wytrzymać.