Znać ciebie i nie kochać, kochać cię, a nie kochać ...

 I przysięgam, w tamtej chwili byliśmy nieskończonością.

 Mówią, że u ludzi miłość przypomina śmierć.

 Trzeba być imbecylem by móc docenić imbecyli, częścią stada by docenić stado.

 Nikt nie lubi samotności. Ja tylko
nie próbuję się z nikim na siłę zaprzyjaźniać.
To prowadzi do rozczarowań…

 Są pewne rzeczy, pewne słowa,
które wylatują z ust i których nie da się już cofnąć.

 Nawet z nugatem można osiągnąć moment całkowitej perfekcji.

 Z czasem miłość zmienia się: staje się bardziej miękka, bardziej rozciągliwa, prawie przezroczysta.
Czasami sprawia wrażenie waty, a potem jest znowu jak szkło.

 Papier łatwo płonie. A słowa umieją czekać.

 Ten kto nie potrafi kochać, zawsze zostanie pusty.

 Bóg karze nas za to, czego nie umiemy sobie wyobraźić