Wina to, drogi Brutusie, nie gwiazd naszych, ale nas samych.

 Wprawdzie nie pada, ale za to leje.

 Póki życie, póty nadzieja.

 [...] bałem się pogryzienia przez chorą na wściekliznę rzeczywistość, strzaskania iluzji, romantyzmu utopionego w ostatnich złotówkach, dylematach - cola czy chleb.

 On: Nie umiem bez Ciebie żyć.
Ja: W takim razie będziesz musiał umrzeć.

 Nadmiar wiedzy jest równie szkodliwy, jak jej brak.

 Nie ma nic gorszego, jak kiedy zamieszaniu ulegnie umysł prosty i nieskomplikowany.

 Strach to suma tego, co jest i co może się zdarzyć.

 Wszyscy potrzebujemy czyjegoś towarzystwa...

 Życie, mój synu, to jakby pierwsza rozgrywana przez ciebie partia szachów. Kiedy zaczynasz rozumieć, o co w tej grze chodzi, okazuje się, że już przegrałeś.

 Pisarz - to sędzia czasu. Dziennikarz, publicysta - to tylko pomagier polityka.