Tak wiele mnie nauczyła. I nadal uczy mnie tak wiele. ...

 Kiedy rozum zdolny jest pojąć, co się wydarzyło, rany w sercu są już zbyt głębokie.

 Chcę wiedzieć, jak cię przekonać, żebyś stworzyła uśmiech tylko dla mnie.

 Musi być jakaś droga pośrednia, że można jakoś dojść
do ładu z tym zasranym społeczeństwem,
niekoniecznie kompletnie się do niego przystosowując.

 Zadaj sobie trzy pytania, Tatiano, i dowiesz się, kim jesteś. Spytaj siebie, w co wierzysz. Spytaj siebie, czy masz nadzieję. I najważniejsze: spytaj siebie, kogo kochasz? [...] Już wiem, kim jestem, pomyślała, biorąc go za rękę. Mam na imię Tatiana. Wierzę w Aleksandra. To on jest moją nadzieją. I kocham go nad życie.

 Coś mnie gryzło, możliwe, że sumienie.

 A może "za późno" w ogóle nie istnieje, może jest tylko "późno", a późno jest o wiele lepsze niż "nigdy"?

 Skrywany gniew zatruwa serce.

 Mówimy o Polsce. Tam nic i nigdy nie jest normalne.

 Świat nigdy nie patrzy, gdy dzieją się rzeczy wielkie.

 To jest moralny przymus do niemoralności.