Klasyka: to książki, które ludzie chwalą, ale których nie czytają.

 Oliwa sprawiedliwa, zawsze na wierzch wypływa.

 Jakże piękny wydawał się świat, dopóki nie był prawdziwy...

 Zabijam się, bo czuję, że jestem nieśmiertelny(...).

 Idziesz albo umierasz, taki jest morał tej opowiastki.

 Każdy jest odpowiedzialny za własne szczęście.

 Jestem punktualny, bo nie chcę, by się ktokolwiek dowiedział, jak mało mnie obchodzi cudzy czas.

 Ludzi cierpiących po stracie kogoś bliskiego w żaden sposób nie można pocieszyć. Oni po prostu muszą to przecierpieć.

 Bo wszystko się zmieni, a raczej wszystko się zmienia, nawet w tej chwili.

 Jak Bóg zagrzmi, to chłop do pacierza.

 Jego seksowny uśmiech zwiastował kłopoty, ale uznałam, że nie wszystkie kłopoty są złe.