...życie daje tyle, ile ma się odwagę z niego wziąć.

 Ale co to znaczy: kochał?
Czyż kocha się tego, komu
się siebie wzbrania, czy też tego,
komu się siebie oddaje?

 I nic na świecie nie było dla mnie w tej chwili bardziej poruszające od tego, że jedno ludzkie serce potrafi otworzyć się przed drugim.

 […] poznałem już emocje i poznałem nudę. Nuda była lepsza.

 Ambicja to ostatni azyl porażki.

 Miłość wyprawia różne dziwne rzeczy z ludźmi.

 Prawo to czysta fikcja. Nie używa się go.

 Być może dlatego tak cenimy ciszę i spokój: za ich przelotność. Bo są przelotne. Jak życie.

 Zwątpiwszy w miłość i cnotę, zostaje jeszcze rozpusta.

 Cicho, cicho dzieci.
To nie demony, nie diabły... Gorzej. To ludzie.

 Słabemu łatwo się bać. Każda drobnostka napawa lękiem.