Czyż, myślałem sobie, moim jedynym przeznaczeniem na ziemi jest burzenie ...

 Ludzka podłość - mawiał - jest
lontem czekającym tylko na
odpowiednią iskrę.

 W niedzielę, to nie widać mnie za wiele,
się nie golę, chromolę.
Nie widać w ogóle, do środka się tulę,
do siebie się tulę, do wewnątrz się tulę,
i nie widać mnie wcale,
na zewnątrz się nie palę
do świata się nie palę - nie palę się wcale.

 Martwienie się to ciężka praca, która nikomu jeszcze nie pomogła, ale niejednemu zaszkodziła.

 Człowiek staje się takim,
jakim widzą go oczy pożądanej osoby.

 Objawem mojej choroby było zobojętnienie. Postępujący paraliż serca, duszy i mózgu, beznadziejny pogląd na świat.

 Jestem sama, mimo że otacza mnie tłum ludzi...

 Mówimy o Polsce. Tam nic i nigdy nie jest normalne.

 Jakub myślał przez chwilę.
- Ciapuś! - wrzasnął wreszcie. - Gdzie jesteś, zdechlaku?
- Przecież nie masz psa - zdziwił się morderca.
Dwumetrowy pyton wystrzelił spod łóżka i owinął mu się wokół nóg.
- Co to jest? - zawył.
- Zdziwiony? To jest właśnie Ciapuś. Ciapuś, uduś pana.

 Wydawało się jej normalne, że wyczuwa myśli osoby, którą lubi.

 W niebie musi być chyba lepiej
niż w obozie, bo nikt jeszcze
stamtąd nie uciekł.