Biegnę, kiedy wstaje świt. Biegnę brzegiem morza, boso.
Biegnę w pulsie mojej krwi. Biegnę z wiatrem mego losu.
Biegnę lekko i bez planu. Biegnę długo, biegnę chciwie.
Biegnę w rytmie oceanu. Biegnę wdzięczny i szczęśliwy.
Szczęśliwy, bo słyszę głos. Głos wiatru, piasku i fal.
On uspokaja mnie, że właśnie tak miało być.
I mam nie pytać już. Bo tylko tak mogło być.
Tylko tak.
Pokochałam twoje serce, nie ciało. Pokochałam Ciebie.
Hulaj dusza, piekła nie ma.
Czemu nie dajesz o sobie znać? Przestałeś mnie kochać? Nie, jakoś nie mogę w to uwierzyć. A więc umarłeś...
Widać po słowie co u kogo w głowie.
Prawdziwe uczucia nie miały ceny.
Wszystko będzie, jak być powinno, tak już jest urządzony świat.
Pragnę kieszeni pełnej znaków przestankowych,
aby zakończyć nimi myśli,
które wtłoczyłeś mi do głowy.
Płakać trzeba w spokoju. Tylko wtedy ma się z tego radość.
Smok w dalszym ciągu spokojnie siedział na pagórku, wesoło machając ogonem.
Warto się przypatrywać światu, nie zerkać nań jedynie.
