Biegnę, kiedy wstaje świt. Biegnę brzegiem morza, boso.
Biegnę w pulsie mojej krwi. Biegnę z wiatrem mego losu.
Biegnę lekko i bez planu. Biegnę długo, biegnę chciwie.
Biegnę w rytmie oceanu. Biegnę wdzięczny i szczęśliwy.
Szczęśliwy, bo słyszę głos. Głos wiatru, piasku i fal.
On uspokaja mnie, że właśnie tak miało być.
I mam nie pytać już. Bo tylko tak mogło być.
Tylko tak.
Lepiej wszystkie bogactwa utracić, by pozyskać jednego przyjaciela niż jednego przyjaciela utracić, by pozyskać wszystkie bogactwa.
Nie masz oczekiwań, nie
doznasz rozczarowań.
To bardzo niebezpieczne, zaglądać głębiej kobiecie w serce.
Nie można ciągle dostawać od życia, niczego w zamian nie tracąc.
Bliskość to nie skracanie dystansu, tylko jego pokonanie.
Przecież nigdy nie spotykają nas tylko te nieszczęścia, których się spodziewamy.
Wciąż ściskała książkę. Desperacko chwytała się słów, które ocaliły jej życie.
Każdy kiedyś przegrywa,
lecz i z porażki można wiele wynieść.
Czyż nie po to są właśnie przyjaciele, żeby podtrzymywać na duchu i wyzwalać w człowieku to co najlepsze?
Takie już są te podróże w czasie - zawsze podróżujesz w przód, nawet jeśli się cofasz.
