Człowiek to rzeczownik, a rzeczownikiem rządzą przypadki.

 Nadmiar smutku się śmieje. Nadmiar radości płacze.

 Nie poświęca się życia dla symboli.

 Niedobrze wierzyć w człowieka, lepiej być go pewnym.

 ... a może to tylko mnie się tak zdawało, że coś sobie wyjaśniliśmy między słowami ?

 W życiu jest coś więcej do zrobienia niż tylko zwiększać jego tempo.

 Może prawdziwe uczucie to nie nagły płomień, trzęsienie ziemi. Może wystarczy dotknięcie dłoni, silny uścisk ramion, łagodny głos. I może nie od razu zmienia świat, a jedynie dwa życia na lepsze, trochę spokojniejsze i nie tak strasznie samotne.

 Śmieszne jest to tylko wtedy, kiedy się gada wzniośle, a myśli przyziemnie.

 Nie stać go na wymyślenie niczego więcej. Żyje opętany obrazem samego siebie, jaki stworzył na własny użytek.

 Odwaga w dużej mierze może zakryć czyjąś głupotę.

 Może moglibyśmy być dla siebie
wsparciem i mogłoby być dobrze
i mogłoby być fajnie.