Próżnowaniem poniża się dary natury.
Próżnowaniem poniża się dary natury.
Udostępnij:
Inspiracje:
Czymże jest człowiek bez Natury? Niczym! Ona jest wszystkim. To matka, która go kocha, to jest mistrz, który kształtuje go i karmi go.
W naturze nic nie ginie... I każda rzecz, choćby najmniejsza, zachowuje się tak, jakby nosiła w sobie świadomość całego wszechświata.
Consuetudo est altera naturaprzyzwyczajenie jest drugą naturą.
Człowiek stoi w pośrodku stworzenia, między materią a duchem, między czasem a wiecznością.
O nieślachetna ziemio! o nędzne łakomstwo!Toż nas marnie szafujesz i nasze potomstwo,Że nie najdziesz żadnego, co by myślił o tym,Co sie jutro będzie dziać, nie tylko na potym.
Zawsze podziwiałem potęgę i piękno natury. W jej nieskończoność człowiek może utracić siebie, ale równocześnie odnaleźć najgłębsze prawdy o istnieniu.
Dąb się powalił, a trzcina została.
Jeżeli kochać można coś na tym świecie, to tylko ciszę, księżyca blask i przyrodę. Ja, ten cichy, watły i skromny duch natury, kocham wszystko, co ziemia matka rodzi każdego ranka, co słońce ojciec przyświeca, co wieczorny wespół z księżycem bieg, w pogodzie i niepogodzie, w żywocie i śmierci, zawsze jest miłe i drogie
Kiedy w kwietniu słonko grzeje, rolnik nie zubożeje.
Sztuka, chwała i wolność przemijają, a przyroda zawsze jest piękna.