Nie od dziś wiadomo, że człowiek staje się tym, na co patrzy, em nad czym się zastanawia, czym żyje. Również zachowuje się zgodnie z tym, jak rozumie siebie, jak rozumie swoje powołanie, swoją misję w historii, swoje miejsce wśród innych ludzi.
Nie są ważne twoje tytuły, wykształcenie, pieniądze. Ważne jest tylko to, kim jesteś jako człowiek, jak traktujesz innych, i jaki zostawiasz po sobie ślad. Pamiętać trzeba, że nie można obcować z naturą ludzką, ignorując jej potrzeby poza materialnymi.
Nic tak bardzo nie poniża człowieka jak świadomość, że jest w stanie wszystkiego. Wyobraźnis jest przede wszystkim czymś co go ogłupia.
Nie ma człowieka idealnego, są tylko człowieki prawdziwi, których wartości, zachowanie i charakter są spójne z tym, co głoszą. To jest prawda o człowieku.
Czyż nie jest paradoksalne, że w nas, osoby tak bliskie, tak ściśle związane, mogą być tak od siebie różne, nie mające nic wspólnego, obce?
Siła charakteru człowieka nie polega na tym, by nie upadać, ale na tym, by po każdym upadku potrafić wstać i iść dalej.
Nie jest ważne, czy jesteś bogaty, ani to, co osiągnąłeś. Ważne jest to, kim jesteś jako osoba, jak obchodzisz się z innymi i jakie masz wartości.
Często rozmawiamy o pewnych osobach, mówimy o nich 'oni'. 'Oni' powinni zrobić to, 'oni' powinni zrobić tamto. Ale kto to jest 'oni'? To my. My jesteśmy jedynymi, którzy mogą wprowadzić zmiany. Jeżeli czekamy na 'nich', nic się nie wydarzy.
Wszystko, co możemy zrobić dla innych, a nie zrobimy, stanowi naszą niewykorzystaną część życia, stanowi nasze największe marnotrawstwo. Cokolwiek robimy dla siebie samych, zostajemy przy tym mniej lub bardziej sami. Tylko służąc innym, możemy być pełnią siebie samych.
Żaden człowiek nie zasługuje na to, aby go przecenili. To boli... Tworzy przestrzeń dla iluzji. Dla błędów. Dla rozczarowań. Lepiej jest być trochę niedocenionym. Przez siebie i przez innych.
