Wspomnienia są gorsze niż teraźniejszość, bo już nic z nimi nie możesz zrobić. Musisz je mieć. I to jest straszne.
To takie straszne, ile tak naprawdę można na kogoś czekać.
Czy naprawdę stałoby się coś strasznego, gdybym nie miała męża?
Umierać – to nic; straszne jest nie żyć.
Tak żyć nie można, nie wolno, a żyje się jednak - to straszne.
Przebaczenie jest czymś strasznym.
Umieranie jest straszne tylko wtedy, kiedy trwa długo i jest tak bolesne, że upokarza człowieka.
On tak bardzo ją kochał. To straszne, tak kogoś kochać.
To straszne, w wieku prawie szesnastu lat odkryć, że należy się do niewłaściwego gatunku.
Dorastanie jest straszne, ale to i tak lepsze niż wszelkie inne możliwości.
Gdy już raz było się martwym, nic nie wydaje się straszne.