(...) przesadna duma staje się głupotą.

 Pewnie się nie zmieniamy, ale ścieżki naszego życia tak.

 Nie ten naprawdę szanuje, co całuje, ale ten, co w zgodzie żyje.

 Powiedz mi, że gdzieś na tym świecie istnieje jeszcze dobro. Powiedz mi, że dla nas wszystkich jest jeszcze jakaś nadzieja.

 Nigdy nie przestawaj wierzyć w siebie, tylko dlatego, że inni zaczynają w ciebie wątpić.

 Wszystko, co żyje, kiedyś umiera i
przemienia się w ohydną nicość.

 Tempora mutantur et nos mutamur in illisczasy się zmieniają i my zmieniamy się wraz z nimi.

 Nadchodzi czas by służyć cudzym ustom.

 ...słowa zawsze brzmią inaczej w ciemności.

 [...] pewnie właśnie po to wymyślono zakamarki, by robiono w nich głupstwa.

 Jest z nami trochę tak jak z człowiekiem, który musi przebiec morze pływającej kry. Nie wolno mu odpocząć, nigdzie nie może stanąć na dobrze, gdyż utonąłby wtedy, po pierwszym skoku, w przepaści, W morzu bez dna. Musi ciągle wypatrywać następnej kry, iść nieustannie, nad przepaścią pod nogami, w s stronę lądu, który - o tym jednym wie - jest przed nim.