Czułam się jak zabawka, którą ktoś nakręcił, a potem zostawił.

 Zbyt mnie straszyli i teraz nieczym już przestraszyć nie są w stanie.

 Często ogranicza nas właśnie wiara we własne ograniczenia.

 Żyjemy coraz dłużej,
ale mniej dokładnie i krótszymi zadaniami.

 Nie graj swojego życia. Ludzie potrzebują twojego życia, a nie twojej " komedii".

 To takie dobre uczucie - kochać i być kochaną. Taki banał!

 Dobrze jest, jeśli życie
i książki mają treść.

 
"Słowami też można dotykać. Nawet czulej niż dłońmi."

 Twoja monotematyczność świadczy o gigantycznej miałkości twojego intelektu.

 Nikt nie wie, ile ma jeszcze czasu:inaczej albo by się spieszył, albo zaniechał.

 Zapadamy w letarg, do którego przygrywa nam skoczna muzyczka z teledysków.