Co po honorze, kiedy pustki w worze.

 Nie żyję w sprzeczności ze sobą, wiodę życie, w którym istnieją sprzeczności.

 Ogarnięci chorobą nie umieją liczyć. Nałóg trzyma ich w garści.

 Jest przemyślność, a jednak budzi wstręt, i bywa głupi, który źle na mądrości wychodzi.

 Nie znali zalet mizantropii, wśród których główna to niewinność.

 To co ludzie uważają za śmierć to tylko wyprawa w inny, nowy wymiar życia.

 Nie żyję po to, by spełniać oczekiwania innych!

 Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy. Ojciec powiedział jej kiedyś: „Lustra są dobre
do jednego: przyłożone do ust zmarłego

człowieka pozwalają zyskać pewność,
że nie żyje naprawdę.

 Potem zrobiła mi herbatę i awanturę, jedno i drugie podając do łóżka.

 Cnota, sama w sobie, jest nieciekawa i z góry wiadoma, cnota jest załatwieniem sprawy,
to jest śmiercią; grzech jest życiem.

 Nie to ważne, jaki jest twój los,
ale to, jak go przyjmiesz!