Czymże w końcu jest życie jak nie wiecznym sztormem, który ...

 Ars longa, vita brevissztuka długotrwała, życie krótkie.

 Wszystko,co się połączyło,kiedyś się rozpadnie.

 Największym skarbem człowieka jest życie. Trzeba przez nie przejść tak, by nie zranić drugiego człowieka, bo jutro możemy już nie mieć okazji powiedzieć “Przepraszam”.

 Jeżeli się wie, gdzie szukać, to wszędzie są zakopane jakieś szkielety.

 Życie to jest coś znacznie mocniejszego i znacznie trudniejszego, coś o wiele bardziej mylącego, niż żadna filozofia. Nikt nie może wiedzieć, co to jest życie, dopóki go nie przeżyje.

 Ludzie są maszynami, które wspólnie tworzą swój świat społeczny. Na tym polega właściwe clou procesów kulturowych. Ten stworzony własnymi siłami świat społeczny wywiera ponadto ogromny wpływ na zachowanie jednostki.

 Życie oferowało możliwość wyboru, a wartość wszystkich oceniało się po tym, czy mają odwagę, bezczelną determinację, by złapać szansę i nie wypuścić jej z uścisku.

 Istnieją jednak koszmary, które nie znikają w świetle dnia...

 Czas robi swoje. A ty człowieku?

 Życie to nie oczekiwanie, aż burza minie, lecz nauczenie się, jak tańczyć podczas deszczu.