Pamięć to śmietnisko podświadomości.

 Niczego nie potrzebowała. Chciała zapaść się w nicość i odpłynąć. Zapomnieć.

 Może rzeczywiście dopiero po ciężkim kryzysie człowiek poznaje siebie naprawdę, może trzeba dostać w kość, żeby zrozumieć, czego właściwie chce się od życia.

 Życie to sztuka wyłuskiwania, raczkowania, wysupływania się z epok i z wszystkiego, co fałszywe, do prawdy, jasnej i prostolinijnej, której nikt nie jest w stanie zaprzeczyć.

 Nic tak nie irytuje ludzi, którzy chcą ci obrzydzić życie, jak to, że zachowujesz się, jak gdybyś tego nie zauważał.

 Jego głos daje poczucie bezpieczeństwa wreszcie czuje się zakotwiczona w teraźniejszości.

 Nasze życie jest takim, jakim uczyniły je nasze myśli.

 Bezsenność z powodu bogactwa wyczerpuje ciało, a troska o nie oddala sen.

 Tłum z płonących dzielnic, chcą przeżyć. Kto ich o to prosił?

 Kocham życie, przyjacielu, i nawet wtedy, kiedy zraniło mnie tak bardzo, że przez krótką chwilę zapragnęłam umrzeć, nawet wtedy nie popełniłam zdrady.

 Życie jest podróżą, która prowadzi do domu.