Nie poddaję się losowi, tylko trzeźwo myślę.
Wydawało mi się, że ten zabieg niweczący w człowieku zabójcę jest... okaleczeniem.
......Wraz z upływem czasu zaczynam zauważać że mam coraz mniejszą ochotę mówić. Patrząc na ludzi których mijam na ulicy, widzę w pociągu, autobusie, stwierdzam że owszem oni dużo mówią ale nie rozmawiają. A to diametralna różnica. To tak jakbyś powiedział "Ja Cię kocham ale chleb można kupić w pasmanterii" Im jestem starszy tym bardziej męczy mnie ludzkie paplanie. Już nie mówi się że spotkamy się jutro, pojutrze, za tydzień. Dziś w modzie jest durne stwierdzenie zapożyczone z "angielszczyzny" - jesteśmy in touch. Każdy z nas trwa w sobie samym. A między sobą wymieniamy komunikaty. Jak informator na stacji kolejowej. "pociąg do Warszawy odjedzie....."
(...) a jeśli kiedyś znika ktoś, kto nas zna, tracimy jakąś wersję samych siebie.
Każdy popełnia błędy, ale najważniejsze to je dostrzec, spróbować naprawić i nigdy ich nie powtarzać.
Gdy się człowiek ukrywa i jest osaczony, moralne hamulce puszczają.
Jesteśmy sami, nic nas nie usprawiedliwi.
Potykam się o słowa i jestem zaskoczony, że opuszczają usta we właściwym porządku.
Tajemnica to naczynie wszystkich życzeń, nadziei, przeczuć, marzeń i możliwości.
Zdumiało mnie, kiedy Ucz skinęła głową, jakby przyznawała mu rację.
