Kiedy człowiek jest przygnębiony, nie może się nawet zastanowić.

 Nigdy nie ufaj do końca książce, która nie zawiera w sobie żadnej myśli gorszącej od smaku kawy o trzeciej nad ranem. Nigdy nie ufaj historii, która nie zawiera w sobie żadnej myśli gorszącej od smaku niepowodzenia.

 Życie w samotności to według mnie najgorsze, co może spotkać człowieka. Mimo tych wszystkich kryzysów, cichych dni, nieustannego dostosowywania się, lęku przed rozłąką, życia pełnego zmartwień i udręki, nie wiem,
czy życie byłoby dla mnie coś warte.

 Faktem jest, że można tygodniami z kimś przebywać i w ogóle go nie widzieć.

 Bo jak długo można tęsknić za człowiekiem, o którym wiesz, że już nigdy do ciebie nie wróci?

 Jeśli ma się przyjaciół, a mimo to wszystko się traci, jest oczywiste, że przyjaciele ponoszą winę. Za to, co uczynili, względnie za to,
czego nie uczynili. Za to, że nie wiedzieli, co należy uczynić.

 (...) każdy z nas robi rzeczy, o których nigdy nie pomyślałby, że jest do nich zdolny.

 Twoja inteligencja jest tak ostra, że któregoś dnia się nią skaleczysz.

 W ciszy człowiek dokładniej chwyta wszystkie warianty własnych rozterek
i niepokojów. Trudniej mu podjąć decyzję
i to, co uważał już za rozstrzygnięte, znowu zaczyna rozmieniać na drobne.

 I nie zmienia się jedno. Bogatym przybywa złota a biednym dzieci.

 Wraca się jedynie do tych, których się
kocha. Nie wraca się tam, gdzie jest się
tylko kochanym. Wraca się wyłącznie do
tych, których się kocha. Albo nie wraca się
nigdzie i do nikogo. Po prostu jedzie się dalej.