[...] bo w ciszy człowiek słyszy własne myśli jeszcze głośniej.

 Uczucia nie zawsze przychodzą wtedy, gdy jesteśmy na nie gotowi.

 Ale dla mnie nie ma ani
poniedziałku, ani niedzieli: są
tylko dni popychające się w bezładzie.

 Dwa drinki. Dwie aspiryny. I jeszcze raz.

 Wszyscy potrzebujemy czekolady.

 Przyjaciele przychodzą i odchodzą,
jak kelnerzy w restauracjach, zauważyliście?

 Osoby, do których najtrudniej się zbliżyć, okazują się najbardziej warte tego, żeby je poznać.

 Tylko martwi wychodzą z tego bez szwanku.

 Pożyję tu jeszcze trochę
i zobaczę, co się stanie, pomyślała.
Umrzeć zawsze mogę później. Prawdopodobnie.

 Ci,którzy nie pamiętają przeszłości, skazani są na jej powtarzanie.

 Anestezjolodzy są najlepiej przygotowani zawodowo do wysyłania pacjentów na tamten świat.