Kiedy człowiek na kogoś czeka, czas wlecze się w nieskończoność.

 Nie zawsze chcę wiedzieć dokąd podążam.

 Nigdy nie należy oceniać człowieka według jego znajomych i przyjaciół.

 Samotność jest przeznaczeniem wszystkich wybitnych duchów: od czasu do czasu boleją nad nią, zawsze jednak ją wybiorą, jako mniejsze zło.

 Niewykorzystane szanse palą bardziej niż nieudane podejścia.

 Bo miłość jest jak drzewo: sama z siebie rośnie, głęboko zapuszcza korzenie w całą istotę człowieka i nieraz na ruinie serca dalej się zieleni.

 Są podobno ludzie, w których jest wszystko i nic.

 Wiedzieć, że ktoś cierpi pod twoim dachem, to jak czuć swędzenie i nie móc się podrapać.

 Zaufaj mi, jestem geniuszem.

 Bagaż można opisać jako skrzyżowanie walizki z maniakalnym mordercą.

 Gniew jest drugą stroną strachu