Świat jest niecny.

 Już nie rozumiem nic, już nic nie kumam,
już nie umiem żyć, nie umiem być,
już nie umiem czuwać, już nie umiem nic.

 Jak to dobrze, że najwyraźniej znalazłaś kogoś o duszy równie starej, co twoja.

 Zgoda buduje, niezgoda rujnuje.

 Nieco na uboczu, owinięty zielonoszarym płaszczem, stał Halt. I uśmiechał się.

 
Czasy się zmieniają i my zmieniamy się wraz z nimi.

 Z oceanu błogiej nicości trafiłam wprost na rozpędzoną karuzelę wrażeń.

 Choroba nie pyta się człowieka, czy może go zaatakować!

 Umarła w samotności i przerażeniu. A ja, choć żywa, byłam samotna i przerażona.

 Życie nie ogląda się za siebie.

Tydzień to aż nadto, by zdecydować,
czy godzimy się na nasz los, czy nie.

 To nie słowa ranią, lecz sposób w jaki je wypowiadamy.