Wiesz, w umieraniu najstraszniejsze wydaje mi się to, że człowiek ...

 Jesteśmy opuszczeni jak zabłąkane dzieci w lesie.
Kiedy stoisz przede mną i patrzysz na mnie, co
wiesz o moich bólach i co ja wiem o twoich?
A gdybym padł przed tobą na kolana i płakał, i opowiadał, co wiedziałbyś o mnie więcej niż
o piekle, które ktoś określił ci jako gorące i straszne? Już dlatego my ludzie powinniśmy stać naprzeciw siebie tak zamyśleni i współczujący,
jak przed wejściem do piekła".

 W tym życiu niektórzy ludzie są skończeni, nim jeszcze zaczną.

 Nie ma nic złego w łamaniu zasad, jeśli robisz to w imię czegoś, co jest od nich ważniejsze.

 Dobremu wojownikowi brzmi milej "musisz" niźli "chcę".

 Czyż każdy z nas nie wyciąga wniosków w głębi własnej ciszy?

 Nawet siedząc na ławie oskarżonych, lubimy słuchać o sobie.

 Wiem, że czasami gubimy coś bezpowrotnie, to się zdarza. Pamiętamy, że mieliśmy to kiedyś
i już. Tyle, że to, co zgubiliśmy, bywa wszystkim, cośmy mieli.

 Siedzieć cicho jak mysz pod miotłą.

 Piękno jest iskrą, która zapala się, gdy mimo odległości lat zetkną się nagle z sobą dwa różne pokolenia. Jest burzeniem chronologii i buntem wobec czasu.

 Na pewno właśnie na tym polega piekło. Na powtarzalności.