To ludzie ludziom zgotowali ten los.

 Wygląda na to, że tylko cierpiąc, potrafimy zobaczyć, co jest naprawdę ważne.

 Człowiek rodzi się z zaciśniętymi piąstkami, jakby chciał powiedzieć: cały świat jest mój. A umiera z otwartymi ramionami, jakby mówił: nic ze sobą nie zabieram…

 Czymże jest szczęście, jeśli nie ułatwieniem życia innym?

 Spogląda na mnie, jakby potrafił zajrzeć mi w duszę, i nagle czuję się naga.

 Nawet najdzielniejszym zdarza się upadek.

 Powiedziałem mu, że ma pełne prawo do swojej opinii; opinie są jak odbytnice, każdy ma własną.

 On nie żyje, pomyślała z goryczą, bo o nim zapomnieliśmy.

 Życie tworzy opowieści.

 Mój umysł ma skłonność do błądzenia, kiedy nie chce myśleć na bieżący temat.

 Prawda jest dziwniejsza od fikcji; fikcja musi mieć sens.