I świat pod skrzydłami białego szumu stał się zupełnie cichy.

 Od tego są zderzaki, żeby się zderzać.

 Rzeczy nie są dobre ani złe same z siebie. Stają się takie przez to, co z nimi robimy.

 Kto za dużo wyrzuca, rychło nie ma nic!

 Ludzie garną się ku sobie, ponieważ wzajemnie siebie się obawiają.

 Są dwa rodzaje ludzi: Ci, którzy chwytają byka za rogi i Ci, którzy uciekają, gdzie pieprz rośnie.

 Boże, czas mija, żyjąc tracimy życie!

 Człowiek nie może walczyć z tym, co boskie.

 Na tym świecie cieni i świateł wszyscy, każdy z nas, musimy odnaleźć swoją własną drogę.

 Czyż w oczach mam sztylety, że ranię spojrzeniem?

 Łatwe jest zejście do piekieł.