Poezja to szczery głos duszy ludzkiej, wybuch pewnej formy namiętności.

 (...) ważniejsze od tego, by wyzdrowieć, jest nauczyć się godzić z chorobą i śmiercią.

 W pewnej norze ziemnej mieszkał sobie pewien hobbit.

 Samotność, prawdziwa samotność bez złudzeń, to stan poprzedzający obłęd lub samobójstwo.

 Lepiej zdać się na mijający czas, który w swej odwiecznej mądrości nada w końcu rzeczom właściwy wymiar.

 Na życie bowiem, podobnie jak na obrazy, należy patrzeć z odległości czterech kroków.

 Trzeba mieć dla kogo żyć. Reszta jest milczeniem.

 Jesteśmy tylko tym, co wiemy.

 Przyjaciele przychodzą i odchodzą, jak kelnerzy w restauracjach, zauważyliście?

 Czas rozciąga się, zatrzymuje się w zależności od potrzeb serca.

 Katarzyna mówi, że czas to guma do żucia. A z gumą do żucia można wyprawiać różne cuda.