Życie niszczy człowieka, zdziera go jak podeszwę.

 Smutek rozproszy się jak słońce wstanie. On jest jak mgła.

 Z przeszłością należy się rozstać nie dlatego, że była zła, lecz dlatego, że jest martwa.

 Zbyt często ludzkie życie rozpoczyna się i kończy pozbawione radości i pozbawione nadziei.

 Zrobiła trudną, niebezpieczną rzecz: zerwała maskę i pokazała światu swoją prawdziwą twarz.

 Ja się dużo złoszczę. Jestem zmęczona sobą, która się złości. To kosztuje mnie zbyt dużo emocji, na które już jestem za dorosła.

 Czasami się przewracam, ale może, kto wie, właśnie wtedy biorę rozbieg.

 Każdy powinien mieć kogoś, z kim mógłby szczerze pomówić, bo choćby człowiek był nie wiadomo jak dzielny, czasami czuje się bardzo samotny.

 Żyj dniem i bierz co przyniesie.

  Własny głos słyszy się gardłem, lecz własne życie można usłyszeć tylko własnym sumieniem.

 Idę do nieba! No, no, a to się niektórzy zdziwią...