Czas ucieka, wieczność czeka.

 Przeszłość potrafi ranić.
Moim zdaniem możesz od niej uciekać lub uczyć się z niej.

 Ostatnie spojrzenie pamięta się najdłużej.

 Boimy się wszyscy i bez wyjątku. Wchodząc w miłość, boimy się, że ją stracimy, trwając w niej boimy się, że to nie to, albo że nic w życiu już nas innego nie spotka. Nie mając miłości boimy się, że nigdy jej już nie znajdziemy.

 Dla niego czas wlecze się niemiłosiernie, dla niej pędzi jak szalony. Na tym polega różnica między ludźmi. A przynajmniej jedna z różnic.

 Tak oto dążymy naprzód, kierując łodzie pod prąd, który nieustannie znosi nas w przeszłość.

 Przyjmij dary od losu i niech szlag trafi całą resztę.

 Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząc całkiem od początku.

 Nigdy, nigdy, przenigdy się nie zakocham! Jeśli kochasz ludzi, oni Cię zabijają!

 Z nas dwóch tylko ja nie dopuściłem się zdrady.
Więc zaufamy mojemu słowu.

 Tylko głupiec by czekał na szczęście, które nie istnieje.