Samotność - jakaś ty przeludniona.

 Ranek przynosi zawsze strach i niepewność.

 Wszyscy boimy się tego, czego nie rozumiemy.

 Kto odchodzi jest winien. Zbrodnia i kara, wina i zadośćuczynienie. A zadośćuczynieniem ma być jego samotność. Albo karą. I odrzucenie.

 Jestem w sobie, reszta to fikcja.

 Czemu oczekiwała ode mnie prawdy, skoro kłamstwa były łatwiejsze do przyjęcia?

 Zła kawa tylko trochę zyskuje, jeśli jest gorąca.

 Miłość, bowiem żąda
odrobiny przyszłości,
a myśmy mieli tylko chwile.

 O! i ja także wiem, co to płakać bez łez...

 W Boga - wierze. Natomiast nie bardzo wierzę w to, co ludzie mówią o Bogu.

 Za każdym razem dostawałem policzek od rzeczywistości. Od upartej, absurdalnej, powtarzającej wciąż swoje, przerażającej i niemożliwej do zaakceptowania, nie dającej się pojąć rzeczywistości.