Są takie osoby, o których wiesz, po prostu masz przeczucie, że zostaną z Tobą na zawsze. Czasem znikają na jakiś czas, ale więź pozostaje i wraca się do siebie, jakby nigdy nic się nie zdarzyło, jakby czas stanął w miejscu. Zaczynasz rozmawiać i czujesz, jakbyście się widzieli wczoraj.
Dlaczego przeszłość musi koniecznie umrzeć, aby stała się możliwa do zniesienia?
Ci, co chcą dobrze, postępują w taki sam sposób jak ci, co chcą źle.
Ludzie kochają zwycięzcę. Podziwiają go. Zachwycają się nim, więcej, wielbią. Opisują go, używając słów takich jak bohater, odwaga i wytrwałość. Garną do niego, chcą go dotykać. Pragną być tacy, jak on. Ale dlaczego? Jakie cechy zwycięzcy chcemy naśladować? Jego zaślepioną pogoń za czczą chwałą? Jego rozdętą samolubną obsesję, by zawiesić na szyi kawałek metalu? Gotowość poświęcenia wszystkiego,
w tym ludzi, żeby w imię zdobycia tandetnej statuetki być lepszym od innych na sztucznej nawierzchni? Dlaczego oklaskujemy ten egoizm,
tę miłość własną
Nigdy nie będziesz naprawdę szczęśliwy. Czy to nie przykre?
Cwaniak w kwestii pensów, rozumiesz, skończony dureń tam, gdzie w grę wchodzą funty.
To chyba jest właśnie miłość. Kiedy się ma kogoś w domu i zawsze się do niego wraca.
Nie ma czegoś takiego jak dobro i zło, jest tylko władza i potęga.
Taka walka do końca to jest to. Choćby się było z góry skazanym na przegraną.
Bóg stworzył świat w 7 dni.
A ja zniszczyłem swój świat w 7 sekund.
Przemilczenia dzielą bardziej niż nieobecności.
