Muzyka łagodzi obyczaje.

 Chcesz sie bić?
Bij sie z myślami.
Chcesz walczyć?
zwalczaj własne słabości.
to największa walka,
ale i największe zwycięstwo.

 Nasz smutek będzie dla nas kiedyś miłym wspomnieniem.

 Z drobnego krzewu wahania wzrosło wielkie drzewo rezygnacji.

 Posępne miejsca wymagają radości, nie powagi.

 Szacunkiem darzy się nie to, co jest zatwierdzane, lecz to, co jest zaproponowane.

 A teraz mnie pocałuj, chciałabym wiedzieć, czy twój zarost kłuje.

 Ale w tej chwili wszystko wygląda dziwnie, zupełnie jakbym nie nalezała do tego miejsca. A najgorsze, że czuję, że jest takie miejsce, do ktorego należę, tylko zwyczajnie nie umiem go odnaleźć.

 Żyjemy długo, bardzo długo i pracowicie, w przerwach pomiędzy intensywnymi momentami największego smutku – i także największej radości, żyjemy w ekstatycznych momentach,
lecz pomiędzy nimi trwają epickie przerwy.
W życiu najwięcej jest właśnie tych przerw, które, spragnione może następnej epifanii, lękające się następnej klęski, rozpościerają się między wielkimi i rzadkimi momentami jak łagodny płaskowyż, w wysokich górach. Póki znajdujemy się na płaskowyżu nie umiemy nigdy zgadnąć, co jeszcze się wydarzy, co przyniesie następne gwałtowne uderzenie życia. Nieraz myślimy, że nic się już nie wydarzy, że smutek nigdy się nie skończy. Ale na ogół mylimy się – zawsze przychodzi następny wstrząs,
czasem też następna radość. Zawsze przychodzi
kolejny rozdział, a w nim ukryte skarby –
żyjemy w chwili i w trwaniu.

 Każdy wie najlepiej, gdzie go trzewik ciśnie.

 Nic nie może się równać z dotykiem czyichś dłoni na twojej skórze.