Sprawiedliwy człowiek nie może uchylać się od swoich obowiązków.

 Czasami, Wiktorio, nawet anioły popełniają błędy.

 Dusze przemierzają wieki, jak chmury przemierzają niebo i choć ani kształt chmury, ani barwa, ani wielkość nigdy takie same nie zostają, ciągle jest chmurą. I tak samo z duszą jest. Kto rzec może, skąd chmura przywiała? Albo kto tą duszą będzie jutro?

 Tylko głupcy uciekają z nieba, nawet jeśli to niebo zamieszkują piekielne zjawy.

 Niektóre rzeczy powinny by zostawać zawsze nie zmienione. Żeby można je wpakować do jednej z tych wielkich oszklonych szaf i tak je przechowywać.

 Bóg kocha z tego powodu, kim sam jest, a nie dlatego, że dokonałem czegoś, by na to zasłużyć. Bóg nie może przestać kochać, bo miłość definiuje Jego naturę.

 Ja cię kocham, a ty śpisz.

 Są jednak takie poranki, że budzisz się i przestajesz wierzyć, że gdziekolwiek na świecie jest pięknie. Albo że on w ogóle istnieje, że jest jeszcze coś poza tym jednym pokojem, gdzie trzymasz smutek w sobie.

 Ale po tylu latach bycia nikim poczucie, że wreszcie jest się kimś uderza do głowy. Łatwo uzależnić się od tego, że inni traktują cię, jakbyś rzeczywiście była dla nich ważna.

 Mało który mężczyzna ma na tyle imaginacji, by wymyślać różne czułe słówka.

 Rozumiesz wieczność, ale nie doceniasz, jak wiele może zmienić chwila w wieczności.