Jesteśmy Don Kichotami, trzeba pogodzić się z tym, że oberżyści będą nas skubać. Takie jest życie, kto nie chce, by go oszukiwano musi wynieść się na pustynię. Żyjąc na świecie, nie możemy uchronić się przed jego złem. Trzeba tykać i gorzkie i słodkie.
Cały świat może przepaść, zginąć, spalić się, byleby żył on jeden.
Czasami się przewracam, ale może, kto wie, właśnie wtedy biorę rozbieg.
Najważniejsze jest nie musieć.
Zawsze przy mnie,
lecz nie ze mną.
Przeszłość się nie liczy. Ludzie przy niej trwają, bo to pozwala im zamykać oczy na teraźniejszość.
Ludzie nie rodzą się dobrzy, albo źli. Rodzą się z pewnymi skłonnościami, ale liczy się sposób, w jaki żyją. I to, jakich ludzi poznają.
Wieczorami lubi oprzeć czoło na szybie i zamknąć oczy , wtedy odpoczywam.
Trzeba sprostać własnym lękom, a one ulotnią się niczym mgła w promieniach słońca.
Ich życie to po prostu jakiś błąd statystyczny, pomyłka mamusi.
"Innym ciekawym aspektem tego nowego stanu był mój odmienny związek z czasem. Zawsze zafascynowany pewnością przeszłości z całym jej bogactwem i zagubiony w obliczu niepewnej przyszłości z jej zbyt wieloma możliwościami traktowałem teraźniejszość wyłącznie jako materiał, którym będę się mógł cieszyć gdy tylko stanie się przeszłością. W ten sposób teraźniejszość zawsze mi umykała.Teraz już nie, cieszyłem się teraźniejszością, godzina po godzinie, dzień po dniu bez nadmiernych oczekiwań, bez planów ".
