Jesteśmy Don Kichotami, trzeba pogodzić się z tym, że oberżyści będą nas skubać. Takie jest życie, kto nie chce, by go oszukiwano musi wynieść się na pustynię. Żyjąc na świecie, nie możemy uchronić się przed jego złem. Trzeba tykać i gorzkie i słodkie.
Nie jestem z cukru, nie obawiam
się deszczu. Mam znakomitą parasolkę, wyrób krajowy, kupiłam
w centralnym domu towarowym.
Śmiało więc mogę wyruszyć za miasto.
Wróg, którego nie widać, zawsze wydaje się najbardziej przerażający.
Miłością jest, że ty jesteś tym nożem, którym ja grzebię w sobie.
Potknęłam się o rzeczywistość.
Nie ma czegoś takiego jak wolność, są tylko różne rodzaje niewoli.
Mówiłem ci, że masz uczynić go posłusznym (…) a ty nauczyłeś go kochać.
Kiedy Cię widzę świat zatrzymuje się. Zatrzymuje się i wszystko co mi zostaje, to Ty i moje oczy, które Ciebie wypatrują.
Pragnę przejść przez życie w taki sposób, by moja historia nie była kiedyś opowiadana ku przestrodze.
Ale temu uśmiechowi nie można było się oprzeć. Ten uśmiech mógłby wygrywać wojny i leczyć raka.
Nadziei nie ma tylko dla tych, którzy dobrowolnie z niej rezygnują.
