Życie jest krótkie. Przemija tak szybko, jak jesienny list zdradzony przez wiatr. Mijają minuty, godziny, dni, lata... I tak mija życie. Mija, jak cień, który zanika, gdy słońce zachodzi... Mija, jak pieśń, której echo długo jeszcze brzmi w sercu, choć dźwięk przepadł...
Jego słowa to echo moich myśli.
A każdy jego ruch odbija się echem w moim wnętrzu.
Słyszałam bicie swojego serca, smutne echo uderzeń. Pomyślałam, że to dźwięk samotności.
Zmarli pozostawiają wśród nas swoje cienie, jak echo w przestrzeni, w której niegdyś żyli. Prześladują nas, nie przekwitając, nie starzejąc się tak jak my. Strata, którą opłakujemy, nie wpływa na ich przyszłość, lecz wyłącznie na naszą.
Nazwiska odbijają się echem w pokojach przeznaczenia.
Wysyłasz w moim kierunku echo. Nawet jeśli tego nie wiesz.
Jestem echem tego, co było kiedyś.
Nazwiska odbijają się echem w pokojach przeznaczenia.
Albowiem echo jest jak dusza głosu,
co się rozbudza w miejscach opustoszałych.
To, co czynimy za życia,
odbija się echem w wieczności.
To, co czynimy za życia,
odbija się echem w wieczności.