W każdym, nawet najbardziej cynicznym
człowieku jest chęć przeżycia czegoś czystego i
wzniosłego. Wielkiej miłości pełnej wielkich słów.

 Dobrze i pięknie jest tu, gdzie jesteśmy,
ale nie umiemy tego dostrzec, docenić ani
polubić, bo coś gna nas tam, gdzie nas nie ma.

 Jak trudno jest mówić na rozkaz, a przecież zwykle wydaje się to takie łatwe...

 (...) Najgorszą samotnością
nie jest ta, która otacza człowieka,
ale ta pustka w nim samym.

 Znasz motyw, rozumiesz wszystko.

 Kochanie, pieniądze czynią cuda - zawiesza głos. Ale nie mogą spowodować, żeby ktoś cię pokochał lub szanował.

 Gdy już raz było się martwym, nic nie wydaje się straszne.

 Szczerość wymaga odwagi,
może dlatego nie cieszy się popularnością.

 Nie będąc jeszcze w tym wieku, kiedy się tworzy, zadowalam się opowiadaniem.

 A to jest najważniejsze, tak mi się przynajmniej wydaje - być w zgodzie
z samym sobą i wiedzieć, kim się jest.