Śmierć to nie mniejszy cud niż narodziny.

 Prognozy są bardzo trudne, szczególnie w odniesieniu do przyszłości.

 Serce ma swoje racje, których rozum nie zna.

 Umiem się uśmiechać, a nie umiem być szczęśliwa.

 Sny to są właściwie filmy na własny użytek.

 Polubiła ciemność, tę ciepłą osłonę, która chroniła ją przed rzeczywistością...

 Są pewne rzeczy, pewne słowa,
które wylatują z ust i których nie da się już cofnąć.

 Takie właśnie szczęście jest chyba największe, kiedy nie potrafi się podać tylko jednego powodu.

 Czasami śnią mi się niedźwiedzie, rekiny i drapieżne dinozaury. A niekiedy tonę.
I tylko jedno się nie zmienia: zawsze jestem sam.

 Kumple radzili, żebym „wziął ją krótko”, „na dystans”, „wychował ją sobie”. Stałem się rzeczywiście oschły, zasadniczy i zimny, a najczęściej nieobecny, zajęty pracą i poradami kumpli. Może na inną kobietę ten emocjonalny chłód dobrze by podziałał. Zaczęłaby się starać, nadskakiwać, przymilać, ale nie Daniela. Ona potrzebowała pocałunków, przytuleń, całego oceanu miłości, zrozumienia, akceptacji, serdeczności, tego wszystkiego, czego potrzebuje każdy człowiek.

 Najgorszym więzieniem jest przeszłość.