(...) znowu udało się nie zwariować, znowu udało się przetrzymać to wszystko
i wydobyć na powierzchnię, ale prawie wszystkie się straciło na to siły i teraz się nie miało ich. Więc się zbierało.
No już, nie płacz. Nie przestanę cię kochać, choćbyś miała przede mną setki tajemnic.
Ludzie w rozpaczy nabierają nadludzkich sił.
Nie opuszczam ludzi, jestem przy nich cały czas
Nawet, gdy mi prosto w twarz mówią najtrudniejszą z prawd
Ale szanuję tych, co odpłacają mi tym samym
Reszcie mówię nic prócz tego, że się znamy
Taka święta, że nawet urodą nie grzeszy.
Cudzy niewolnik, cudzy problem
Trzeba szanować ludzi, żeby zasłużyć na szacunek.
Jego miłość jest jak miłość ognia do lasu.
Odwaga to nie brak strachu, lecz umiejętność jego przezwyciężenia.
A gdy spojrzysz iskrami twych oczu - szaleję!
Wspomnienia to luksus, na który nie mogę sobie pozwolić...
