Wobec płaczu każde słowo jest nieme, żeby nie powiedzieć upadłe.

 Większość ludzi wolała by umrzeć, niż myśleć. I tak zresztą robią.

 Czas nie potrzebuje żadnego zakamarka, żadnej szczeliny, by posiąść i zniszczyć duszę oraz ciało. Drogocenny czas, który pociągnął już za sobą tyle istnień. Ludzie rzadko się nad nim zastanawiają. Mają o nim bardzo mgliste wyobrażenie, relatywne i subiektywne zarazem. A przecież czas jest jak najbardziej rzeczywisty, ku niezadowoleniu badaczy atomu i przestrzeni, którzy mnożyli się w trakcie kończącego się właśnie dwudziestego wieku. Jest namacalny bardziej niż jakakolwiek istota; widziałem już, jakie przywdziewa stroje i przybiera oblicza. Widziałem też jak zabija.

 Walka ciała z duchem to jedna z największych tragedii naszego życia.

 Człowiek wewnętrznie niespokojny nie może być szczęśliwy.

 Kiedy stale o kimś myślisz, nie udaje się. Kiedy stale myślisz o sobie, też się nie udaje. Związki nie są możliwe.

 Nie jestem ciałem, w którym mieszka dusza, jestem duszą która ma widzialną część zwaną ciałem.

 Jesteś moim oddechem, moim życiem, moim sercem.

 Nigdy się z niczym nie wychylała.

Zawsze szukała najtaktowniejszych słów,
a ponieważ nie ufała zasadom etykiety, które huśtały jej się w głowie niczym dziesiątki wahadeł, najczęściej po prosty milczała, co odbierano jako oznakę bolesnej nieśmiałości lub wyniosłości.

 Wieczność to zbyt dużo czasu, żeby spędzić go samotnie.

 Prawdą jest: kochamy życie nie dlatego, że do życia, lecz do kochania przywykliśmy.