Widok cudzego bólu pozwala łatwiej znosić własny.

 Póty dzban wodę nosi, póki się ucho nie urwie.

 A praktyka, jak wiadomo, jest najlepszym kryterium prawdy.

 Ustanie cichy szloch serc naszych, zdjętych trwogą.
Co żyć nie potrafią i umrzeć nie mogą...

 W moim życiu nic nigdy nie zblakło z czasem i nie zajęło pośledniego miejsca w katalogu osiemnastoletnich doświadczeń. Wspomnienia trwały przy mnie, mój mózg zawalały żywe obrazy, posegregowane jak fotografie i stare suknie w komodzie babci. Nie byłam jedynie szaloną kobietą na strychu - byłam również tym strychem. Przeszłość otaczała mnie
ze wszystkich stron.

 Może nie była kochana powszechnie, ale była kochana głęboko.

 Rzeczywistość często przerasta fikcję.

 Tylko ludzie pozbawieni celu są nieszczęśliwi.

 Mogę tylko powiedzieć, że pociąg do kobiety to jedyny hołd, jaki moje fizyczne "ja" umie złożyć jej urodzie. Nazywam to hołdem, ponieważ czuję, że to jest dar, a nie zniewaga.

 I choć naprawdę nigdy ze sobą nie rozmawiali, zawsze dokładnie wiedziała, co on by powiedział.

 Na życie bowiem, podobnie jak na obrazy, należy patrzeć z odległości czterech kroków.